10 najlepszych książek dla dzieci o świętach!

Wszystkie niezwykłe:) Część z nich już mamy, część zostawiam do kupienia na przyszłość, żeby dawkować sobie przyjemności:)

Dom moich dziadków na malutkiej wsi pod Warszawą, jakieś 18lat temu. Jest Wigilia a nam dzieciakom kazano czekać w pokoju i patrzeć przez okno czy Mikołaj nie nadciąga. Nie wiem tylko czemu wmówiono nam, że Mikołaj przyjedzie autem (pewnie dlatego, że było mnóstwo śniegu a na wieś sanie by nie dotarły). Wujek, który jako jedyny miał wówczas auto, od kilku dni chodził i narzekał, że ma mało paliwa w baku a on przecież po Wigilii musi pędzić 30km do pracy. No nic, wigilia minęła w cudownym nastroju, dostałam wówczas wymarzoną lalkę, wujek zbiera sie do pracy…ale po chwili wraca zdenerwowany do domu,bo samochód nie odpala. Co się okazało? Kuzyn lat wówczas 6 lub 7, nie chcąc dopuścić do tego, że przez małą ilość benzyny, Mikołaj może do nas nie dotrzeć, postanowił wspomóc swego tatę. Nalał mu do baku całą butle coca coli, aby na pewno auto miało “paliwo”. Po dziś dzień ta historia jest u nas w świeta na językach☺

Moje najlepsze świąteczne wspomnienie to pierwsze Święta z moim synkiem 🙂 Miał urodzić się właśnie w Święta Bożego Narodzenia, ale postanowił, że urodzi się parę dni wcześniej i Wigilię spędziliśmy już razem w domu 🙂 To były wspaniałe Święta 🙂 Mam nadzieję, że tegoroczne będę równie cudownie wspominać, bo znowu nasze grono się powiększyło i spędzimy Święta we czwórkę 🙂

Paradoksalnie jedno z najpiękniejszych świątecznych wspomnień mam z ubiegłego roku, kiedy to Święta spędziłam w szpitalu na oddziale patologii ciąży. Trafiłam tam na kilka dni przez wigilią. Zapłakana, przerażona. Nie wyobrażałam sobie, jak mogę być sama w szpitalu, zostawiając męża i starszą córkę w domu. Co z porządkami, co z przygotowaniem świątecznych potraw, co z rodzinną wigilią?

Nie było mi dane widzieć uśmiechu córki podczas wypatrywania pierwszej gwiazdki ani euforii podczas rozpakowywania prezentów. Nie słyszałam tych samych co rokrocznie rozmów o bylejakości i jednoczesnej wyjątkowości karpia. Nie posmakowałam wybornego sosu grzybowego teściowej ani przesolonego dorsza mamy.

Święta spędziłam w jednoosobowej sali, w której odwiedzali mnie najbliżsi mi ludzie. Przynosili wigilijne potrawy, kilogramy owoców i słodyczy, którymi obdzielałam dyżurujące pielęgniarki. Te wizyty były krótkie, ale pozwalały naładować wyczerpujące się od łez baterie i cieszyć się swoją bliskością przez całe Święta.

Zeszłoroczne doświadczenia nauczyły mnie, że świąteczne ozdoby, biały puch na chodnikach, prezenty i potrawy są ważne, a jakże. Jednak najważniejsza jest atmosfera tworzona przez spotkania z bliskimi nam ludźmi. Atmosfera budowana dzięki rozmowie, wspomnieniom, spojrzeniom, uściskom. Atmosfera, której nie zastąpi najdroższy upominek, ani perfekcyjnie wysmażony karp (zagryziony pierogiem z kapustą i makowcem 😉 ). Tej atmosfery życzę i Tobie, Psotniku, i wszystkim Twoim Czytelnikom! Pięknych Świąt! <3

Najpiękniejsze moje wspomnienie to pierwszy raz jak obchodziliśmy wspólnie święta z naszym synkiem to był najpiękniejszy i niezapomniany prezent na święta:-) Nigdy wcześniej święta nie były takie radosne.

Zawsze spędzamy święta w gronie tylko najbliższej rodziny (rodzice, dzieci, dziadkowie). Tamtego roku zmarł mój dziadek i po raz pierwszy od lat grono miało być uszczuplone, ale najbliższe – jak zawsze. W Wigilię rano nagle dzwonek do drzwi – pod domem taksówka, a w niej … kompletnie nam nieznany kuzyn z Ukrainy, Wiktor. Moja cała rodzina pochodzi z terenów Ukrainy, zostały tam siostry mojego dziadka, ale my ich nie znaliśmy, bo w czasach PRL nawet dziadkowi udało się tylko raz tam pojechać w odwiedziny. Wiktor był jednym z ich wnuków. Oni są prawosławni, więc jakoś tak umknęło mu, że u nas właśnie święta się zaczynają… Pamiętam moje poczucie zawodu i autentyczną rozpacz, że ta jakaś obca osoba kompletnie i nieodwracalnie zepsuje nam święta. Ale okazało się, że Wiktor natychmiast wpasował się w rodzinę – ogarnął się błyskawicznie po długiej przecież podróży, zabrał się za karpie pływające w wannie, które kompletnie przerosły mojego ojca (zawsze oprawiał je dziadek…), naprawił nieśmiertelne lampki na choinkę (zawsze to robił dziadek…) i wieczorem ten nieznany nam rano człowiek był już po prostu członkiem rodziny. W nocy poszedł na Pasterkę (“babcia by mi nie darowała, gdybym jej wszystkiego nie opowiedział”), bez mrugnięcia oka wypuścił 4 razy naszego kota na dwór (spał akurat w tym pokoju, którym kot wychodził), po paru dniach wrócił do siebie na Ukrainę – a my jeszcze długo wspominaliśmy go. Zwłaszcza w kolejne święta, kiedy karpie pływały w wannie, a ojciec – przerośnięty jak zwykle sytuacją – szukał pomocy u sąsiadów oferując w zamian za załatwienie tego problemu butelkę koniaku.

Będąc dzieckiem chodziłam z tatą do leśniczego po choinkę, potem robiliśmy to z bratem. Gdy byłam w pierwszej klasie liceum namówiliśmy też mamę – i tak oto cała czwórka władowała się do Fiata Uno… Śniegu było mało, a do leśniczówki kawałek, więc samochód miał nas poratować przy trabsporcie. Na podwórku leśniczy wskazał rzędy pięknych świerków z wycinki i zaczęliśmy wybierać. Wielka! Do sufitu! Gęsta! TA! – wykopaliśmy z braciszkiem chyba trzymetrowe monstrum. I tata dał się namówić! Mama protestowała, ale została całkowicie przegłosowana i choinka… no właśbie – choinka była cudowna, ale ogromna. Nasze autko małe. I wiecie co? Zabraliśmy ją! Całą drogę do domu trzymałyśmy z mamą świerka za oknem, brat w środku ściskał linę mocującą, a tata jechał powoli, modląc się o brak patroli na głównej drodze. Potem zostało wciągnąć ów cud na trzecie piętro, obciąć z metr siekierką, obdzielić gałązkani sąsiadów i wtłoczyć nasze drzewko do pokoju. Efekt – pół pokoju choinki, pokłute ręce, obłędny zapach i mnóstwo śmiechu. Do tej pory choinka kojarzy mi się z tamtym szalonym wieczorem. Wesołych świąt!

Moje najlepsze świąteczne wspomnienie z pozoru wcale nie jest wesołe. W domu rozgardiasz i głośne kłótnie typowe dla wielu rodzin. Wiadomo- w ferworze przedświątecznych przygotowań zapomina się o tym, co ważne. Pieczenie ciast i dekorowanie domu zamiast czarowną przyjemnością staje się więc obowiązkiem, od którego chce się uciec. Szczególnie, gdy jest się dzieckiem. W całym tym chaosie znajdywałam jednak wraz z siostrą miejsce, w którym magia świąt stawała się tak bliska, że niemal dało się ją dotknąć palcami. Chowałyśmy się pod wielką, przystrojoną choinką. Światełka migotały i podświetlały ciepło ozdoby, a my bawiłyśmy się tam po cichutku, tak jakby cały świat przestawał istnieć. To wspomnienie jest dla mnie szczególnie cenne, bo niestety nie umiem już tak łatwo znaleźć wspólnego języka z moją siostrą. Dobrze pamiętać, że możemy być sobie bliskie. Juz niezależnie od wyników konkursu-cieszę się, że sobie to przypomniałam.

Moje najlepsze świąteczne wspomnienie to wspomnienie sprzed 4 lat – pierwsze święta, które mogłam szykować z moim 1,5 rocznym wtedy dzieckiem. Zrobiliśmy kartki świąteczne z reniferem z odciśniętej stópki syna, piekliśmy wspólnie pierniki i pierwszy raz dawałam do spróbowania dziecku magicznie pachnących wigilijnych potraw. To były bardzo wzruszające święta!

Tata powiedział, że kutia jest dobra dopiero wtedy, kiedy podrzuci się łyżkę potrawy do sufitu i nie spadnie nawet ziarenko…
a mama jeszcze nie zdążyła zareagować 😀

Teraz się modlę, żeby nie podsunął pomysłu moim dzieciom.

U nas w Wigilię Bożego Narodzenia wróżyło się. Zawsze bawiłam się we wróżby z kuzynami, a animatorką była babcia. Kto wyciągnie dłuższe siano spod obrusa, czyj kawałek przysmaku zje pies jako pierwszy, czyj but jako ostatni dotknie ściany? To były wspaniałe czasy, kiedy cała rodzina zbierała się razem na wsi, nadzorowała zabawy i bawiła się opawiadając sobie różne bożonarodzeniowe historie, a później szła zdejmować bramki sąsiadom. Taki zwyczaj 😉